စာ​ပေမှတ်တိုင်များ​ကို ဖြတ်သန်း​ခြင်း​

အလင်္ကာ မြင်ကွင်း​

မြန်မာစာ​ပေသမိုင်း​ဝင် ကျမ်း​အမျိုး​မျိုး​တွင် အလင်္ကာကျမ်း​များ​လည်း​ အပါအဝင်ဖြစ်သည်။ မြန်မာတို့​သည် စာ​ပေ​ဝေဖန် အကဲဖြတ်ရာတွင် အလင်္ကာကျမ်း​လာ နည်း​နာများ​ကို လမ်း​ညွှန်အဖြစ် အသုံး​ပြု၍ ​ရေး​ဖွဲ့​လေ့​ရှိကြသည်။ သို့​ဖြင် အလင်္ကာကျမ်း​များ​ သည် မြန်မာစာ​ပေ နယ်ပယ်ထဲတွင် အ​ရေး​ပါ​သော ​လေး​စား​ထိုက်​သော ​နေရာကို ရယူလျက်ရှိသည်။
စိတ်ဝင်စား​ဖွယ်​ကောင်း​သော အချက်ကား​ ​နေရာတစ်ခုတည်း​မှ လှိုင်း​ဂယက်များ​ ဖြာထွက်သွား​သကဲ့​သို့​ မြန်မာအလင်္ကာ ကျမ်း​အများ​စုသည် အလင်္ကာကျမ်း​တစ်ကျမ်း​တည်း​မှ ဖြာထွက်သွား​ခြင်း​ ဖြစ်သည်ဟူ​သော အချက်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ထိုကျမ်း​သည် အခြား​မဟုတ်ပါ။ ပါဠိဘာသာဖြင့်​ ပြုစုထား​သော ' သု​ဗောဓာလင်္ကာရ ' ကျမ်း​ပင် ဖြစ်ပါသည်။
သု​ဗောဓာလင်္ကာရသည် မြန်မာနိုင်ငံဖြစ် ကျမ်း​မဟုတ်။ သီရိလင်္ကာကျွန်း​ဖြစ် ကျမ်း​ဖြစ်သည်။ ကျမ်း​ပြုပုဂ္ဂိုလ်ကား​ သီရိလင်္ကာကျွန်း​ အနုရာဓမြို့​၏​တောင် မဟာဝိဟာရ ​ကျောင်း​တိုက်​နေ အရှင်သံဃရက္ခိတ မဟာသာမိ ဖြစ်သည်။ ထိုအရှင်သည် သာသနာသက္ကရာဇ် ၁၆၉၆ ခုတွင် သီရိလင်္ကာကျွန်း​၌ မင်း​ပြု​သော ပရက္ကမဗာဟုမင်း​၏ဆရာ အရှင်သာရိပုတ္တရာ၏ တပည့်​ဖြစ်သည် ဟု ဆိုပါသည်။
သု​ဗောဓာလင်္ကာရကျမ်း​ မ​ပေါ်​ပေါက်မီက ရှိ​နေ​သော အလင်္ကာကျမ်း​များ​မှာ အိန္ဒိယနိုင်ငံဖြစ် သက္ကတအလင်္ကာကျမ်း​များ​ ဖြစ်သည်။ အိန္ဒိယနိုင်ငံတွင် အလင်္ကာပညာကို ခရစ်မ​ပေါ်မီ နှစ်​ပေါင်း​များ​စွာကပင် ​လေ့​လာခဲ့​ကြ​ကြောင်း​၊​ ဆရာဘာရတ၏ နာဋယသျှတ္တရ ကျမ်း​သည် ပြဇာတ်နှင့်​ အလင်္ကာအ​ကြောင်း​ကို ​ရေး​သား​ထား​သော ​ရှေး​အကျဆုံး​ ကျမ်း​တစ်​စောင်ဖြစ်​ကြောင်း​၊​ ထိုကျမ်း​တွင် ပြဇာတ်အကပညာကို ဦး​စား​ပေး​၍​ရေး​ထား​သော်လည်း​ အလင်္ကာအ​ကြောင်း​ ဂီတအ​ကြောင်း​များ​လည်း​ ပါဝင်​ကြောင်း​၊​ ထို့​နောက်တွင် ပညာရှင်အစဉ်အဆက် အလင်္ကာကျမ်း​အမျိုး​မျိုး​ ပြုစုခဲ့​ကြ​ကြောင်း​ သိရပါသည်။ ထိုအလင်္ကာကျမ်း​များ​သည် သက္ကတ ဘာသာဖြင့်​ ပြုစုထား​သော ကျမ်း​များ​ဖြစ်သည့်​အတွက် ပါဠိဘာသာသက်သက်တတ်သူများ​ ​လေ့​လာရန်မလွယ်ကူပါ။ ထို့​ကြောင့်​ အရှင်သံဃရက္ခိမဟာသာမိ က ပါဠိဘာသာသက်သက် တတ်သူများ​အတွက် ရည်ရွယ်ပြီး​ သု​ဗောဓာလင်္ကာရကျမ်း​ ကိုပြုစု​ကြောင်း​ သိရပါသည်။ သု​ဗောဓာလင်္ကာရကား​ သိလွယ်နား​လည်လွယ်​သော အလင်္ကာကျမ်း​ဟူ၍ အဓိပ္ပါယ်ရပါသည်။
သု​ဗောဓာလင်္ကာရ ကိုပြုစုရာတွင် ​ရှေး​ဟောင်း​သက္ကတ အလင်္ကာကျမ်း​များ​ကို အမှီပြု၍ ပြုစုထား​ခြင်း​ဖြစ်သည်။ အထူး​ သဖြင့်​ ' ကာဗျဒဿကျမ်း​ ' ကိုမူတည်၍ အခြား​အလင်္ကာကျမ်း​တို့​မှလည်း​ ​ကောင်း​နိုး​ရာရာ ထုတ်နုတ်ပြုစုထား​ခြင်း​ ဖြစ်​ကြောင်း​ သိရပါသည်။ သု​ဗောဓာလင်္ကာရ တွင် ၃၆၇ ဂါထာပါဝင်ပြီး​ အပိုင်း​ငါး​ပိုင်း​ခွဲထား​သည်။ စာ​ရေး​ရာတွင် သင့်​တတ်​သော အပြစ်​ဒေါသပိုင်း​၊​ ​ဒေါသအ​ဖြေပိုင်း​၊​ ဂုဏ် ​ခေါ် စကား​တန်ဆာပိုင်း​၊​ အလင်္ကာ ​ခေါ် အနက်တန်ဆာပိုင်း​၊​ ရသပိုင်း​ ဟူ၍ အလွယ်မှတ်ယူ နိုင်ပါသည်။
အရှင် သံဃရက္ခိတ မဟာသာမိ သည် သု​ဗောဓာလင်္ကာရကျမ်း​၏ အဖွင့်​ဖြစ်​သော ' မဟာသာမိဋီကာ ' (​ပေါရာဏဋီကာ၊​ ဋီကာ​ဟောင်း​ဟုလည်း​ ​ခေါ်သည်) နှင့်​ သု​ဗောဓာလင်္ကာရ၏ ​လေး​နက်ခက်ခဲ​သော အဓိပ္ပါယ်တို့​ကို ဖွင့်​ပြ​သော အတ္တဗျာချာ ​ခေါ် သီရိလင်္ကာနိဿယ တစ်​စောင်ကိုလည်း​ ပြုစုခဲ့​သည်။ သု​ဗောဓာလင်္ကာရဋီကာ​ဟောင်း​ကို အရှင်သံဃရက္ခိတ မဟာသာမိ ပြုစုသည် ဟူ၍ လည်း​ကောင်း​၊​ အရှင်ဝါစိဿရ ပြုစုသည်ဟူ၍ လည်း​ကောင်း​၊​ အရှင်သံဃရက္ခိတ မဟာသာမိ ကိုပင် အရှင်ဝါစိဿရ ဟုလည်း​ ​ခေါ်သည်ဟူ၍လည်း​ကောင်း​ အဆိုအမိန့်​များ​ ​တွေ့​ရပါ​သေး​သည်။ ထို့​ပြင် အနုရာဓမြို့​နေ အမည်မသိ မ​ထေရ်တစ်ပါး​ ပြုစု​သော သု​ဗောဓာလင်္ကာရ ဋီကာသစ်နှင့်​ အလင်္ကာအဖွင့်​ သံဝဏ္ဏနာ ကျမ်း​တစ်​စောင်လည်း​ ရှိ​သေး​ကြောင်း​ သိရသည်။ ထိုကျမ်း​များ​သည် မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ​ရောက်လာပြီး​နောက် မြန်မာပညာရှင်တို့​က သု​ဗောဓာလင်္ကာရကို နိဿယပြန်ခြင်း​၊​ ရှင်း​လင်း​ဖွင့်​ဆိုခြင်း​များ​ ပြုလုပ်ကြရာမှ မြန်မာအလင်္ကာကျမ်း​များ​ ​ပေါ်​ပေါက်လာရခြင်း​ ဖြစ်ပါသည်။
ဤတွင် မြန်မာနိုင်ငံသို့​ သု​ဗောဓာလင်္ကာရကျမ်း​ ​ရောက်လာချိန်နှင့်​ ပတ်သက်၍ စူး​စမ်း​ကြည့်​ရန် လိုအပ်သည်။ ပုဂံ ပျက်ပြီး​နောက် သက္ကရာဇ် ၈၁၄ ခု (ခရစ်နှစ် ၁၄၄၃ ခု)တွင် ပုဂံမြို့​ဟောင်း​၌ ​တောင်တွင်း​ မင်း​ဇေယျသူရ​မောင်နှံက ​ကျောင်း​ဆောက် လှူဒါန်း​ပြီး​ ​ကျောက်စာ​ရေး​ထိုး​ခဲ့​ရာ ပုဂံဝက်ကြီး​အင်း​ တက်နွှဲ​ကျောင်း​ ​ကျောက်စာဟု ထင်ရှား​ပါသည်။ အလှူရှင်တို့​သည် ကျမ်း​ပေါင်း​ ​လေး​ရာ​ကျော်ကို ​ပေထက်တင်လှူပြီး​ ထိုကျမ်း​အမည်များ​ကို ​ကျောက်စာတွင် မှတ်တမ်း​တင်ထား​ရာ ထိုကျမ်း​စာရင်း​တွင် အလင်္ကာ ကျမ်း​လည်း​ ပါဝင်သည်ကို ​တွေ့​ရပါသည်။ ပုဂံ​ခေတ်​နောက်ပိုင်း​တွင် နှစ်​ပေါင်း​အ​တော်ကြာမျှ အိန္ဒိယနှင့်​ အဆက်အသွယ် ပြတ်ခဲ့​ဖူး​ သည်ကို​ထောက်၍ ထိုကျမ်း​များ​သည် အိန္ဒိယနှင့်​ အဆက်အသွယ်မပြတ်မီ ပုဂံ​ခေတ်ကတည်း​က မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ​ရောက်ရှိပြီး​ ဖြစ်လိမ့်​မည်ဟူ​သော အယူအဆလည်း​ ရှိပါသည်။ ထိုအယူအဆအရ သု​ဗောဓာလင်္ကာရသည် ပုဂံ​ခေတ်ကတည်း​က မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ​ရောက်ရှိ​နေပြီဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။
အရှင်သံဃရက္ခိတမဟာသာမိပင် ပြုစု​သော ပု​တ္တောဒယ​ဆေး​ကျမ်း​သည် ပုဂံ​ခေတ်ကတည်း​က မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ​ရောက်ရှိ ​နေပြီဖြစ်သဖြင့်​ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ပင်ပြုစု​သော သု​ဗောဓာလင်္ကာရသည်လည်း​ ပုဂံ​ခေတ်ကတည်း​ကပင် မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ​ရောက်ရှိပြီး​ ဖြစ်မည် ဟူ၍လည်း​ မှန်း​ဆနိုင်ပါသည်။ ထို့​ပြင် ပင်း​ယ​ခေတ်တွင် သမန္တဂုဏသာဂရ​ထေရ် ပြုစု​သော မူလသိက္ခါဋီကာ​ဟောင်း​ ၌ သု​ဗောဓာ လင်္ကာရစာကိုယ်နှင့်​ ဋီကာ​ဟောင်း​လာ စကား​များ​ပါဝင်​နေသည်ကို ​ထောက်၍ ပင်း​ယ​ခေတ်မ​ပေါ်မီ ပုဂံ​ခေတ်ကတည်း​ကပင် သု​ဗောဓာလင်္ကာရ မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ​ရောက်​နေပြီဟူ​သော အယူအဆလည်း​ ရှိပါသည်။
အချို့​ကမူ သု​ဗောဓာလင်္ကာရသည် အင်း​ဝ​ခေတ်ထူပါရုံ ဒါယကာ နရပတိ လက်ထက်ကျမှ မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ​ရောက်လာ သည်ဟု ယူဆကြသည်။ ထိုမင်း​လက်ထက်တွင် သီရိလင်္ကာ​ရောက် ဆရာ​တော်ဟူ၍ ​နောင်အခါထင်ရှား​လာ​သော သီရိသဒ္ဓမ္မကိတ္တိ ပ​ဇ္ဇောတမ​ထေရ် သည် သီရိလကင်ာကျွန်း​သို့​ ကြွ​ရောက်ပညာသင်ပြီး​ သု​ဗောဓာလင်္ကာရ၌ အတ္ထဗျာ​ချော (သီရိလင်္ကာနိဿယ) တို့​ကို သီရိလင်္ကာအက္ခရာမှ မြန်မာအက္ခရာသို့​ ပြန်ဆို​ရေး​သား​၍ မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ယူ​ဆောင်လာပြီး​ အတ္ထဗျာချာတွင် မိမိအယူအဆ များ​ ဖြည့်​စွက်ကာ အလင်္ကာဋီကာသစ်ကို ပြုစုသည်ဟု သိရပါသည်။ ထိုအဆိုအရ သု​ဗောဓာလင်္ကာရသည် အင်း​ဝ​ခေတ်တွင် မြန်မာ စာ​ပေနယ်ထဲသို့​ အထင်အရှား​ ​ရောက်​နေပြီဟူ၍ ဆိုရပါလိမ့်​မည်။ ထို့​နောက်တွင်ကား​ သု​ဗောဓာလင်္ကာရကို အ​ခြေပြု​သော မြန်မာ နိုင်ငံအဖြစ် အလင်္ကာကျမ်း​များ​ ​ပေါ်ထွက်လာပါ​တော့​သည်။ အင်း​ဝ နရပတိမင်း​ လက်ထက်တွင် ​တောင်ငူ​ရောက် ပရက္ကမဆရာ​တော် က သု​ဗောဓာလင်္ကာရကို နိဿယပြန်သည်။ ​ညောင်ရမ်း​ခေတ် ပြည်မင်း​လက်ထက် ၁၀၃၂ ခုတွင် ​အောင်တပ်​ကျောင်း​ ဆရာ​တော်က အလင်္ကာရ ဝိဘာဝနာကျမ်း​ကို ပြုစုသည်။ ထိုဆရာ​တော်ပင် ပြုစု​သော အလင်္ကာ​ဒေါသ အဓိပ္ပါယ်ကျမ်း​ ဟူ၍လည်း​ ရှိ​သေး​သည်။ ထိုဆရာ​တော်သည်ပင် စ​နေမင်း​လက်ထက်တွင် သု​ဗောဓာလင်္ကာရရာသီစုကို ပြုစုသည်ဟုလည်း​ အမှတ်အသား​ရှိပါသည်။
ကုန်း​ဘောင်​ခေတ် ဘိုး​တော်ဘုရား​လက်ထက်တွင် သက္ကတအလင်္ကာကျမ်း​များ​ မြန်မာနိုင်ငံသို့​ ​ရောက်လာခြင်း​သည် လည်း​ အလင်္ကာ​လေ့​လာမှုအတွက် အား​ဖြည့်​ချက်ကြီး​ တစ်ရပ်ပင်ဖြစ်သည်။ ၁၁၄၈ ခုတွင် ဗာရာဏသီ​ကျေး​၊​ နဝဒီပမြို့​မှ သက္ကတ အလင်္ကာကျမ်း​များ​ကို ဘိုး​တော်ဘုရား​ အမိန့်​အရ ယူ​ဆောင်​စေရာ ထိုကျမ်း​များ​တွင် သက္ကတ အလင်္ကာကျမ်း​များ​လည်း​ ပါဝင်သည်။ ထိုကျမ်း​များ​ကို ပထမ ​မောင်း​ထောင်ဆရာ​တော်က ဗာရာဏသီဘင်္ဂလိနာဂရီ အ​ရေး​အသား​မှ မြန်မာသင်္သကရိုက် အ​ရေး​အသား​ဖြင့်​ နိဂုံး​အသီး​သီး​နှင့်​ ပြန်ဆိုသည်။ ဗာရာဏသီ ဘင်္ဂလား​မှ ယူလာ​သော သက္ကတကျမ်း​များ​တွင် ပါဝင်သည့်​ အလင်္ကာကျမ်း​များ​ကိုလည်း​ ​မောင်း​ထောင်ဆရာ​တော်ပင် တစ်ချပ်တစ်​ကြောင်း​မျှမကျန် မြန်မာအက္ခရာနှင့်​ ပြန်​ကြောင်း​သိရသည်။ သု​ဗောဓာလင်္ကာရ မြစ်ဖျား​ခံ ရာဖြစ်​သော သက္ကတအလင်္ကာကျမ်း​များ​ကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်​ပြန့်​ ​လေ့​လာခွင့်​ရသည့်​အတွက် များ​စွာအကျိုး​ရှိပါသည်။
ဘိုး​တော်ဘုရား​လက်ထက်တွင် ပထမ​ရွှေ​တောင်ဆရာ​တော်နှင့်​ ပထမဗား​ကရာဆရာ​တော် တို့​သည်လည်း​ကောင်း​၊​ ဘကြီး​တော်ဘုရား​လက်ထက်တာင် အုတ်​ကျောင်း​ဆရာ​တော် ဦး​ပိုး​ သည်လည်း​ကောင်း​ သု​ဗောဓာလင်္ကာရကို နိဿယအသီး​သီး​ ပြန်ဆိုကြပါ​သေး​သည်။
သီ​ပေါမင်း​လက်ထက် ၁၂၄၂ ခုတွင် မြန်မာစာ​ပေသမိုင်း​၌ ထင်ရှား​သော အလင်္ကာကျမ်း​တစ်​စောင် ​ပေါ်ထွက်လာပါသည်။ ​ယောအတွင်း​ဝန်ဦး​ဘိုး​လှိုင်၏ ဖြစ်သည်။ ​ရှေး​နိဿယ​ဟောင်း​တို့​သည် စာသင်သား​တို့​အတွက် မလွယ်ကူသဖြင့်​ နိဿယ အသစ်ပြုစုရခြင်း​ဖြစ်​ကြောင်း​ မိန့်​ဆိုထား​သည်။ မြန်မာပျို့​ကဗျာများ​ကို သာဓက​ဆောင်ကာ အကျယ်တဝင့်​ ဖွင့်​ဆိုထား​သော ကျမ်း​ ဖြစ်သည့်​အပြင် ​ရေး​သား​ပုံ ရှင်း​လင်း​ပြတ်သား​သဖြင့်​ ပညာရှင်အစဉ်အဆက် ​လေး​စား​ရ​သော ကျမ်း​တစ်​စောင် ဖြစ်ပါသည်။
ဤတွင် ​ယောအတွင်း​ဝန် ရည်ညွှန်း​သော စာသင်သား​ဆိုသည်မှာ အလင်္ကာကျမ်း​ကို ပါဠိစာ​ပေ သင်ရိုး​တစ်ခုအဖြစ် ​လေ့​လာသင်ယူရ​သော စာသင်သား​များ​ကို ဆိုလိုခြင်း​ဖြစ်ပါသည်။ ပိဋကတ်စာ​ပေကို အလင်္ကာနည်း​နာများ​ဖြင့်​ ချိန်ထိုး​လေ့​လာ နိုင်ရန်အတွက် အလင်္ကာကျမ်း​ကို ပါဠိစာ​ပေ သင်ရိုး​တစ်ခုအဖြစ် ပို့​ချ​လေ့​ရှိပါသည်။ ပို့​ချသည့်​ဆရာ​တော်များ​ လူပုဂ္ဂိုလ်များ​ကိုယ်တိုင် စာသင်သား​ သံဃာတို့​အတွက် ရည်ရွယ်ပြီး​ အလင်္ကာကျမ်း​များ​ ပြုစုသည်လည်း​ ရှိပါသည်။ ပညာရပ်ဆိုင်ရာ ကျမ်း​အဖြစ် ပြုစုသည် လည်း​ ရှိပါသည်။
ဆက်လက်​ပေါ်ထွက်လာသည့်​ အလင်္ကာကျမ်း​များ​ကို စာရင်း​ထိုး​ကြည့်​မည်ဆိုလျှင် မန္တ​လေး​မြို့​အ​နောက်ပြင် ချမ်း​သာကြီး​ တိုက်ဆရာ​တော် ပြုစု​သော အလင်္ကာရတ္ထဒီပနီကျမ်း​ (၁၂၇၄)၊​ လယ်တီပဏ္ဍိတ ဦး​မောင်ကြီး​၏ အလင်္ကာနိဿယချနက် (၁၂၈၅)၊​ စစ်ကိုင်း​တောင်ရိုး​ ​ရွှေဟင်္သာတိုက်သစ်ဆရာ​တော် အရှင်ပဏ္ဍိတ၏ မြန်မာအလင်္ကာကျမ်း​ (၁၂၉၀၊​ ၁၃၁၇ တွင် ဖြည့်​စွက်​ရေး​) ​ညောင်တုန်း​မြို့​ ​ရွှေဟင်္သာ​တောရတိုက်၊​ အဂ္ဂမဟာ ပဏ္ဍိတစံ​ကျောင်း​ ဆရာ​တော်၏ အလင်္ကာနိဿယသစ် (၁၂၉၄)၊​ လယ်တီ ဦး​ကောဝိဒ (ပုပ္ပါး​ဦး​ကျော်ရင်)၏ အလင်္ကာသည်း​ခြေ​ခေါ် ကာဗျဘာရတီ (၁၃၀၁၊​ ​ဒေါသပိုင်း​ ဂါထာ ၂၀ ထိသာပြီး​သည်)။ ဦး​စံထား​၏ မြန်မာအလင်္ကာကျမ်း​ (၁၃၀၂)၊​ ​ညောင်​လေး​ပင်​တောရ ဆရာ​တော် ဦး​အရိယ၏ အလင်္ကာအရသာ (၁၃၀၃)၊​ မန္တ​လေး​မြို့​ ဘုရား​ကြီး​ တိုက် စာချဆရာ​တော် အရှင်နာရဒ၏ အလင်္ကာအရ​ကောက် (ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း​ ပြုစုသည်၊​ ရသပိုင်း​ကို ရှင်း​လင်း​ဖွင့်​ဆိုသည်)။ ​မြောင်း​မြ ပ​ဇ္ဇောတာရုံ အရှင်ကုမာရ၏ အလင်္ကာပန်း​ကုံး​ (၁၃၁၆)၊​ မန္တ​လေး​ချမ်း​သာကြီး​တိုက် ဆရာ​တော် အရှင်နန္ဒမဥ္စူ၏ အလင်္ကာ ရတ္ထ ​မေဒနီ (၁၃၁၉)၊​ မဟာဂန္ဓာရုံဆရာ​တော် အရှင်ဇနကာဘိဝံသ၏ အလင်္ကာဘာသာဋီကာ (၁၃၂၁)၊​ မန္တ​လေး​မြို့​ ဆူး​ခါး​တိုက် အရှင်ဝိသုဒ္ဓမဟာ​ထေရ်၏ ​မောဠိနိဿယ (၁၃၂၂) စသည်ဖြင့်​ ​ဝေ​ဝေဆာဆာ ​တွေ့​နိုင်ပါသည်။ ထိုအလင်္ကာကျမ်း​များ​သည် မြန်မာ စာ​ပေသမိုင်း​ဝင် ဖြစ်​သော်လည်း​ ပါဠိစာ​ပေ စာသင်သား​များ​ (အထူး​သဖြင့်​ စာသင်သား​ သံဃာများ​အတွက် အဓိကရည်ရွယ်​သော ကျမ်း​များ​ဖြစ်ပါသည်)။
၁၉၆၆ ခုတွင် ဆရာကြီး​ ဦး​သော်ဇင် ပြုစု​သော စာ​ပေ​ရေး​ရာ အလင်္ကာ ထွက်လာပါသည်။ မန်လည်ဆရာ​တော်၏ မဃ​ဒေဝ လင်္ကာသစ်၊​ နယဒဿနိဂုံး​လာ အလင်္ကာဆိုင်ရာ အ​ရေး​အဖွဲ့​များ​ကို ရှင်း​လင်း​ဖွင့်​ဆိုထား​ခြင်း​ ဖြစ်သည်။ ဆရာကြီး​က " မြန်မာစာ​ပေသည် မြန်မာဆန်း​အလင်္ကာတို့​ကို စတင်​တောင်း​ဆိုစ ပြု​နေ​ပေပြီ " ဟုမိန့်​ဆိုကာ မြန်မာအလင်္ကာကျမ်း​စစ်စစ် ​ပေါ်ထွန်း​လာ​ရေး​အတွက် သတိ​ပေး​ထား​သည်ကို မှတ်သား​ဖွယ်​တွေ့​ရပါသည်။
သု​ဗောဓာလင်္ကာရကိုပင် အ​ခြေပြု​သော်လည်း​ မြန်မာဆန်​အောင် အား​ထုတ်ပြုစုထား​သော ကျမ်း​အချို့​ကို ဤ​နေရာတွင် ​ဖော်ညွှန်း​လိုပါသည်။ မာန်​အောင်ပီယ၏ စာ​ပေပညာ (၁၉၆၅)၊​ ရန်ကုန်ဘ​ဆွေ၏ သီကုံး​ပန်း​သွင်​ရေး​ဖွဲ့​ချင်​သော် (၁၉၆၆)၊​ ပန်း​သွင် သီကုံး​ရေး​နည်း​ထုံး​ကား​ (၁၉၆၆) နှင့်​ စာ​ရေး​ခြင်း​အတတ် (၁၉၆၈) တို့​ဖြစ်ပါသည်။ အထူး​သဖြင့်​ သာဓက​ဆောင်ရာတွင် ​ရှေး​မြန်မာ စာ​ပေများ​မှာသာမကဘဲ မျက်​မှောက်​ခေတ် ဝတ္ထုပြဇာတ်စသည့်​ စာ​ပေများ​မှ ​ကောင်း​နိုး​ရာရာ ထုတ်နှုတ်သာဓက​ဆောင်ထား​သော ရန်ကုန်ဘ​ဆွေ၏ ကျမ်း​များ​မှာ ထူး​ခြား​သည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ မြန်မာအလင်္ကာကျမ်း​ စစ်စစ်​ပေါ်ထွန်း​ရေး​အတွက် ​ရှေး​ရှုချက် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုရပါလိမ့်​မည်။
အလင်္ကာကျမ်း​၏ ကဏ္ဍတစ်ရပ်ဖြစ်​သော ရသသ​ဘောကို သက္ကတအလင်္ကာကျမ်း​များ​နှင့်​ ညှိနှိုင်း​ဖွင့်​ဆို​သော ဆရာ ဦး​ရွှေ​အောင်၏ ရသစာ​ပေ၏ရသ (၁၉၈၀) သည်လည်း​ ​လေး​စား​အပ်​သော ကျမ်း​တစ်​စောင်ဖြစ်ပါသည်။ မြန်မာတို့​နှင့်​ မရင်း​နှီး​သော သက္ကတ အလင်္ကာကျမ်း​များ​ကို အ​ခြေပြု၍ ရသစာ​ပေ၏ရသကို ဖွင့်​ဆိုထား​ခြင်း​ ဖြစ်သည့်​အတွက် ထူး​ခြား​ပါသည်။
သု​ဗောဓာလင်္ကာရကို ဗဟိုပြုကာ အ​ရောင်အ​သွေး​ အမျိုး​မျိုး​ဖြင့်​ ဖြာထွက်လာ​သော ' အလင်္ကာမြင်ကွင်း​ ' ကို ဖြန့်​ကြက် ကြည့်​ခြင်း​ ဖြစ်ပါသည်။ အနီး​ကပ် မီး​မောင်း​ထိုး​ကြည့်​သင့်​သည် တို့​ကိုလည်း​ ဆက်လက်၍ ကြည့်​ရပါလိမ့်​ဦး​မည်။

ဧရာဝတီမဂ္ဂဇင်း​
အမှတ် ၁ ၊​ ၁၉၈၉ ။