ပန်းချီကားကလေး သုံးချပ်
ပန်းချီကားကလေး သုံးချပ်
[၁]ထူးခြားသည်ဟု ဆိုရမည်လား မသိပါ။
သဘောချင်းတူပြီး အဆင်အသွေး အနုအရင့်သာ ကွာခြားသော ပန်းချီကားကလေး သုံးချပ်ကို နေရာတစ်ခုတည်းတွင် လာတွေ့နေရသည်။ ထို့ပန်းချီကားကလေး သုံးချပ်ကို နေရာတစ်နေရာတည်းတွင် လာတွေ့နေရသည်။ ထိုပန်းချီကားကလေး များသည် ပြံုးစရာ သနားစရာ ကြည်နူးစရာ ဖြစ်ရပ်ကလေးများကို နောက်ခံပြုလျက် လူ့စရိုက် လူ့သဘောကို တစ်စေ့တစ်စောင်း လှစ်ပြနေသော ပန်းချီကားကလေးများ ဖြစ်ပါသည်။ တွေ့ရသည့် နေရာကတော့ ကျွန်တော် အလွန်သဘောကျပြီး အကြိမ်ကြိမ် အထပ်ထပ် ဖတ်ရသော ' ရာဇာဓိရာဇ် အရေးတော်ပုံကျမ်း ' ပင်ဖြစ်ပါသည်။
[၂]
ပထမပန်းချီကားတွင် ပါဝင်သူက နှစ်ဦးသာဖြစ်သည်။ တစ်ဦးက ' ဆင်ဖြူရှင် ဗညားဦး ' ဟု အများသိကြသော ဟံသာဝတီ ဘုရင်မင်းမြတ်။ နောက်တစ်ဦးက ဘုရင်မင်းမြတ်၏ ဆင်တော်ကို ကြီးကြပ်ကွပ်ကဲရသော ' ဆင်ကဲ ' ကလေးဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ နောက်ခံဖြစ်ရပ်ကလေးက စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းသည်။ တစ်ခါတွင် ဆင်ဖြူရှင် ဗညားဦးသည် ရန်သူနှင့် ရုတ်တရက် ကြံုသည့်အတွက် ဆင်မယဉ်သာကို စီးပြီး အမြန်ရှောင်ထွက်ရသည်။ နောက်လိုက်နောက်ပါများက ဘုရင်ကိုမိအောင် မလိုက်နိုင်။ ဆင်ကဲတစ်ယောက်သာ လိုက်၍မီသည်။ ထိုစဉ် ဆင်မယဉ်သာသည် ရွှံ့ညွန်ထဲ ကျွံနစ်သွားတော့သည်။ ဆက်သွား၍မရတော့။ ထို့ကြောင့် ဆင်ကဲက ရှင်ဘုရင်ကို ကျောပိုးပြီး ခေါ်ခဲ့ရသည်။ ဤဖြစ်ရပ်ကို ဝန်ကြီးဗညားဒကလ ရာဇာဓိရာဇ် အရေးတော်ပုံတွင် ဤသို့ သရုပ်ဖော်ရေးဖွဲ့သည်။
ချောင်းငယ်တစ်ခုအကူးတွင် ဆင်မ ညွန်ကျွံခဲ့လေသောကြောင့် ဆင်ဖြူရှင်ကို ဆင်ကဲကျောက်တွင် ကုန်းပိုးလျက် နုသနာရံ တောသို့ဝင်လာခဲ့၏။ ဆင်ဖြူရှင်လည်း ထိုတောတွင် မြင်တိုင်းသော သစ်သီးသစ်ပွင့်ကို ပဇာသစ်သီး သစ်ပွင့်တို့နည်းဟု မေး၏။ ဆင်ကဲလည်း မည်သည့်သစ်သီး မည်သည့်သစ်ပွင့်ဟု လျှောက်၏။ မေးဖန်များလတ်သော် ဆင်ကဲပင်ပန်း နွမ်းနယ်လှပေပြီ ဖြစ်သောကြောင့် အမျက်ဝင်သဖြင့် နှမလင်သည် ငါ့ကျောက်တွင် စီးလျက် မမေးရာသည်ကို မေးလေသည်။ ငါဆိုခြင်းငှာ မနိုင်ပြီ။ စီးသောဆင်မ ညွန်တွင်ကျွံခဲ့သောကြောင့် ကျောက်ဖြင့်ပိုးလျက် ငါပြေးလေသဖြင့် ရန်သူ့လက်မှထွက်လွတ်ခဲ့သည်ဟု အမျက်နှင့်ဆို၏။
အဘယ်မျှ ပြံုးစရာကောင်းသော သရုပ်ဖော်ကွက် ကလေးပါနည်း။ ဆင်ကဲက ဘုရင်ကို ကျောပိုးပြီး ရန်သူ့လက်မှ လွတ်အောင်ပြေးရသည်။ ကျောပေါ်က လိုက်ရသော ဘုရင်က မပင်ပန်း။ မျက်စိလည်း အားနေသည်။ လမ်းမှာ မြင်မြင်သမျှ သစ်သီးတွေ သစ်ပွင့်တွေကို ' ဘာသီးလဲ ဘာပွင့်လဲ ' ဟု သိချင်သည်။
ထို့ကြောင့် ဆင်ကဲကို မြင်မြင်သမျှ လျှောက်မေးသည်။ ပထမတော့ ဆင်ကဲက ဘာသီးဘာပွင့်ဟူ၍ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဖြေသေးသည်။ နောက်ပိုင်းကျတော့ ဆင်ကဲ စိတ်မရှည်ချင်တော့။ လူတစ်ယောက်လုံး ကျောပိုးထား၍ မောရသည့်အထဲ မေးသမျှ
မေးသမျှ ဖြေနေရ၍ ဒေါသထွက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရင်ကို ပြန်ဆဲမိတော့သည်။ ယခုခေတ်စကားနှင့် ပြောသည်ဆိုလျှင် " နှမ လင်ကြီးရေ၊ ကျောကုန်းပေါ်ကနေပြီး တွေ့ကရာမေးမနေနဲ့။ မဖြေနိုင်တော့ဘူး။ စီးတော်ဆင် ရွှံ့ညွန်ထဲ ကျွံနေတာကို ကျုပ်က ခင်ဗျားကို ကုန်းပိုးပြေးလို့ ရန်သူ့လက်က လွတ်တာဗျ " ဟူသော သဘောမျိုး ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
နောက်လိုက် နောက်ပါများနှင့် ပြန်ဆုံမိပြီး ရန်သူ့နယ်မှ လွတ်မြောက်လာပြီးနောက် ဆင်ဖြူရှင်ဗညားဦးနှင့် နှမတော် မာယာဒေဝီတို့ ပြန်တွေ့ကြပြီး မောင်နှမနှစ်ယောက် ဖက်ငိုကြသည်။ ဗညားဦးက မှူးမတ်အမှုထမ်းများကို စည်းစိမ်မြို့ပြများ ချီးမြှင့် သည်။ အဆဲကောင်းသော ဆင်ကဲကိုမူ ဘာမျှမပေး။ တစ်ယောက်တည်း ချန်ထားသည်။ ဘာကြောင့် မချီးမြှင့်သနည်းဟု မဟာဒေဝီက မေးသောအခါ ဗညားဦးက ဤသို့ဖြေသည်။
သင့်ကျေးဇူးသည် အထူးရှိလေ၏။ သို့သော်လည်း နှမနှင့်ငါ အဆမလျော်စွာဘဲကို အရှက်ကွဲအောင် ဆိုဖူးလေသည်။ သင့် အသက်ကိုမမျက် လွှတ်သည်လည်း သင့်ကျေးဇူးကို ဆပ်သည်မည်တော့သည်။
ဘုရင်ကို နှမနှင့် ကိုင်ဆဲမိသော ဆင်ကဲကို အသက်ချမ်းသာပေးခြင်း သည်ပင်လျှင် ကျေးဇူးဆပ်ခြင်းမည်ကြောင်း ဗညားဦး က ပြန်ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ ဆင်ကဲခမျာ အဆဲကောင်းမိသည့်အတွက် အသက်ဘေးမှ သီသီကလေး လွတ်ခဲ့ရသည်။
ပင်ပန်းနေစဉ် မေးသမျှ ဖြေနေရသည့်အတွက် ရုတ်တရက်ဒေါသထွက်ပြီး ထဆဲမိသော ဆင်ကဲ၏ သဘောစရိုက်ကို စုတ်ချက်ကလေး တစ်ချက်ကောင်း နှစ်ချက်ကောင်း တို့လိုက်သလို လှစ်ခနဲ ပုံဖော်ပြသည့် ဤပန်းချီကားချပ်ကလေးကို နှစ်သက် မိပါသည်။
[၃]
ဒုတိယ ပန်းချီကားကတော့ အများကြားဖူးနေသည့် ' ဆင်ကဲဘိုးမယ် ' ပန်းချီကားဖြစ်ပါသည်။ အင်းဝဘုရင်မင်းခေါင်နှင့် ဟံသာဝတီဘုရင် ရာဇာဓိရာဇ်တို့ အင်အားပြိုင်ကြစဉ် မင်းခေါင်၏ မိဖုရားဘိုးမယ်သည် တစ်ခါတွင် ဆင်ပေါ်မှ ကျကျန်ခဲ့သည်။ နောက်ကမီလာသော ဆင်ကဲက ဘိုးမယ်ကို ဆင်နှင့်တင်၍ ခေါ်သည်။ ဆင်ကဲနှင့် ဆင်ဦးစီးတို့က တစ်လမ်းလုံး စောင့်ရှောက်ပြီး မိဖုရားကို ခေါ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ချောင်းအကူးတွင် ဆက်ခက်ကြိုးပြတ်၍ ကလည်လျှင် ဆင်ကကျ၍ရှိတွင် ဆင်ကဲရောက်မလာသည်ကို မြင်၍ ကျွန်တော်မ ခေါ်ပေသည်။ ကြားလျှင် ဆင်ကဲနှင့် ဦးစီးတို့ ချဉ်းပြီးလျှင် ကုန်းလည်စီးကို သက်စေ၍ ဆင်ကတွင် တင်ခဲ့ပါသည်။ ညအိပ်သောအခါ သစ်ပင်ထက်တွင် လင့်ဖွဲ့၍ အိပ်စေသည်။ ဆင်ကဲမူကား ဆင်ဦးတွင်အိပ်သည်။ ထမင်းသုံးနပ်မစားရ။ မြန်မာအရပ်သို့ ရောက်မှစားရ သည်။ မြင်းတွေ့လျှင်လည်း ဆင်ကဲမြင်းစီးသည်။ ရွာသို့ရောက်လျှင်လည်း အိမ်ထက်မှာ အိပ်ရပေသည်။ ဆင်ကဲနှင့်ဦးစီး မြေမှာ အိပ် ပေသည်။ ခရီးအကြား အရက်နှစ်ဆယ်မှ သည်သို့ရောက်သည်။
နေပြည်တော်ပြန်ရောက်ပြီး မိဖုရားဘိုးမယ်က ဘုရင်မင်းခေါင်ကို လျှောက်ထားသော စကားဖြစ်သည်။ ဆင်ကဲနှင့် ဆင်ဦးစီးတို့ကလည်း ထိုအတိုင်းပင် လျှောက်သည်။ သုံးဦးစကားညီ၍ ဘုရင်မင်းခေါင် ကျေနပ်သွားသည်။ ဆင်ကဲနှင့် ဆင်ဦးစီးတို့ကို ဆုတော်များစွာပေးသည်။
သို့သော် ဘုရင်မင်းခေါင်စိတ်ထဲမှာ သင်္ကာမကင်းဖြစ်ပြန်သည့်အတွက် ဆင်ကဲကို ထပ်မေးပြန်သည်။ ဆင်ကဲကလည်း လမ်းမှာ မိဖုရားကို ကယ်ရတော့မည်ဟု သိသိချင်း ' ယခုနေ့ကသည် ငါသေဘေးရောက်တော့သည်၊ မင်းမှတ်ပါ ' ဟု ဆင်ဦးစီးကို ပြောမိကြောင်း၊ အကြောင်းမူ မိဖုရားကို မိမိခေါ်မလာဘဲ ထားခဲ့လျှင် ရန်သူမင်းက ရသွားမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ မင်းနှစ်ပါး အဆင်ပြေသွား ၍ မိဖုရားပြန်ရောက်လာလျှင် မိမိက မိဖုရားကို မခေါ်ဘဲထားခဲ့ကြောင်း ဘုရင်သိသွားရာက မိမိနှင့်တကွ ဆွေမျိုးများ အသတ်ခံရမည် ဖြစ်ကြောင်း၊ ယခုကဲ့သို့ မိမိက မိဖုရားကို ခေါ်လာသောအခါတွင် ဘုရင်က သင်္ကာမကင်းဖြစ်လျှင် မိမိတစ်ယောက်သာ သေရမည် ဖြစ်ကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် မိမိသေဘေးရောက်သည်ဟု ဆင်ဦးစီးကို ပြောခဲ့ကြောင်း လျှောက်ထားသည်။ ဘုရင်မင်းခေါင် ကျေနပ်သွား ပြန်ပြီး " မင်းဆိုသည့် အရေးဟုတ်လှပေ၏။ အမှူးအမတ် ပြီပေ၏ " ဟုဆိုကာ လက်စွပ်ချွတ်၍ပင် ဆုပေးပြန်သေးသည်။ ထို့နောက် မည်သို့ ဖြစ်ပြန်ပါသနည်း။ ရာဇာဓိရာဇ် အရေးတော်ပုံတွင် ဤသို့တွေ့ရပါသည်။
နေ့ရက်ရှည်လတ်သော် မိဖုရားကို ချစ်မြတ်နိုးသောကြောင့် ဆင်ကဲကိုမြင်တိုင်း နှလုံးမပြေ၊ တုန်တုန်ဟိုက်ဟိုက် ရှိတော် မူ၏။ နောက်မိဖုရားနှင့်အတူ နေတော်မူစဉ် မိဖုရားလက်၌ ကွမ်းခွက်လက်လွတ်၍ ကျလေသည်ကို ' အိုဆင်ကဲ ' ဟု လန့်မိန့်ကြားတော်မူသော် ဆင်ကဲနှင့် ချစ်ခင်ဆက်ဆံ ဖူးသောကြောင့်သာတည်း။ အမည်ကိုထုတ်၍ လန့်တုံ့၏ရှင့် ဟုဆို၍ ဆင်ကဲကို သတ်လေ၏။
သနားဖွယ်၊ ကြေကွဲဖွယ် သရုပ်ဖော်ကွက်ကလေး ဖြစ်ပါသည်။ ဘုရင်က သံသယဝင်နေရသည့် အထဲတွင် မိဖုရားကပါ ယောင်မိမှားသည့်အတွက် ' အို ဆင်ကဲ ' ဆိုသော စကားကလေး တစ်ခွန်းကြောင့် ဆင်ကဲခမျာ ဘဝဆုံးရရှာသည်။ ဤဆင်ကဲ ဘိုးမယ် ပန်းချီကားချပ်ကလေးကို မြင်ယောင်မိတိုင်း သနားရ၊ ကြေကွဲရသည်နှင့်အမျှ ပန်းချီကားကလေးကို နှစ်သက်မှုလည်း ဖြစ်ရပါသည်။
[၄]
တတိယပန်းချီကားမှာ ' ဆင်လိမ္မာ ' ဗကမတ်နှင့် ဆင်ဦးစီးပျံတို့ကို ပုံဖော်ထားသော ပန်းချီကားဖြစ်သည်။ ဗကမတ်သည် ရာဇဓိရာဇ်တပ်မှ ဆင်လိမ္မာဖြစ်သည်။ တစ်ခါတွင် ဗကမတ်သည် ရန်သူ မင်းရဲကျော်စွာတို့လက်ထဲ ကျရောက်သွားသည်။ ဗကမတ်ကို ရန်သူတို့ မသုံးနိုင်အောင်၊ ဗကမတ် မလှုပ်ရှားနိုင်စေရန်အတွက် ဆင်ဖိနပ်ခြေနှစ်ဖက်ကို မယ်န(သံချွန်)နှင့် နှက်ပြီး ဖျက်ဆီးထားရန် ရာဇာဓိရာဇ်က ဗကမတ်၏ ဦးစီးငပျံကို တိတဆိတ် စေလွှတ်သည်။ ငပျံက ဗကမတ်ကို ကျွေးဖို့ ကြံသုံးချောင်း ယူသွားသည်။ ဗကမတ်နှင့် ငပျံတို့ တွေ့ဆုံခန်းကို ရာဇာဓိရာဇ် အရေးတော်ပုံတွင် ဤသို့တွေ့ရပါသည်။
ဗကမတ်ချည်သည့် တင်းကုပ်သို့ ဝင်လေသော် ဗကမတ်လေနံ့ယူ၍ လိုက်သည်တွင် အထိန်းဟောင်း အနံ့ကို သိ၍ နားမခတ်ဘဲနေ၏။ ငပျံလည်း ကြံသုံးချောင်းကို ဗကမတ်သို့ပေး၏။ ယင်းသို့မှ ငပျံဆိုသည်။ " ယခု ငါရောက်လာသည့် အကြောင်းသည် မင်းဖိနပ်ကို မယ်နနှက်ချေဟု ဘုရင်ရာဇာဓိရာဇ် စေတော်မူ၍ ရောက်သည်။ ယခုမင့်ကို ငါမြင်လျှင် မှာတော်မူတိုင်း ငါမပြုနိုင်ပြီ။ မင်းသည် ငါနှင့်မင်းညီနှစ်ယောက် မင်းအမိတို့ကို ချစ်လျှင် နက်ဖြန်ပြန်လာလို့ ထွက်၍ တိုက်မည်ပြုသောအခါ မင်းကို ကကြိုးတန်ဆာတင်လျှင် အတင်မခံဘဲ တပ်တွင်းမှာ ဆင်မြင်းလူသူတို့ကို လိုက်လံဝှေ့ဖျက်၍ ငါတို့တပ်သို့ လာခဲ့ပါ။ မင်းလာမှ ငါတို့ အသက်ချမ်းသာမည် " ဟု ငပျံဆိုလျှင် ဗကမတ် လည်ညိတ်၏။ မျက်ရည်လည်းယို၏။
မျက်ရည်ဝဲလောက်အောင် ကြည်နူးစရာကောင်းသော သရုပ်ဖော်ကွက်ကလေးဖြစ်ပါသည်။ ဆင်လိမ္မာနှင့် ဆင်ဦးစီးတို့၏ အတုံ့အပြန် မေတ္တာသဘောကို ဖော်ကျူးနေသော ပန်းချီကားကလေးပါပေ။ ငပျံ့က သူ့ဆင်ကို အလွန်ချစ်သည်။ ဆင်ဖိနပ်ကို မယ်န နှက်ပြီး ဖျက်ဆီးရမည့် အလုပ်ကိုမလုပ်ရက်။ သူ့ဆင်နာမှာစိုးသည်။ ထို့ကြောင့် ညီငယ်တစ်ယောက်ကို ပြောသလိုပြောပြီး မှာသည်။ ဗကမတ်ကလည်း လိမ္မာလှသည်။ သူ့ဦးစီးပြောသည်ကို နားလည်သည်။ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မျက်ရည်လည်းကျသည်။ ငပျံက ရာဇာဓိရာဇ်၏ အလိုကို ဆန့်ကျင်ပြီး ဤသို့ပြုလုပ်ရခြင်းဖြစ်၍ အသက်ဘေးနှင့်နီးလှသည်။ ရာဇာဓိရာဇ်ကလည်း ဆင်ဖိနပ်ကို မဖျက်ကောင်းလားဟု စိတ်ဆိုးကာ ငပျံ၏ပါးကို ပုတ်သည်။ " နင်သည် အမိန့်တော်အတိုင်း တည်သော် ငါသူကောင်းပြုမည် ကြံသည်။ နင့်ဆင်သည် နင်ဆိုတိုင်း မလာလျှင် နင့်ကို သားမယားနှင့်တကွ မီးတိုက်မည် " ဟုကြိမ်းဝါးသည်။ သို့သော် ငပျံအသက်စွန့် စီမံရကျိုး နပ်ပါသည်။ ဗကမတ်သည် ငပျံမှာသည့်အတိုင်း မင်းရဲကျော်စွာ တပ်ထဲမှာ ဆင်မြင်းလူသူများကို ဝှေ့နင်းဖျက်ဆီးခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဤပန်းချီကားကလေးကို မြင်ယောင်မိသောအခါတွင် လူနှင့်ဆင်တို့ ညီအစ်ကိုရင်းတမျှ ချစ်ကြပုံ၊ အပြန်အလှန် ထောက်ထားစာနာကြပုံတို့ကို ကြည်နူးစွာ ခံစားရပါသည်။
ထူးခြားသည်ဟု ဆိုရမည်လားမသိပါ။
ပန်းချီကားကလေး သုံးချပ်ဟူ၍ တင်စားဖော်ပြခဲ့သော ဤအဖွဲ့ကလေး သုံးခုစလုံးသည် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်နှင့် ပတ်သက်သည့် အဖွဲ့ကလေးများ ဖြစ်နေပါသည်။ ဆင်၊ မြင်း၊ ခြေသည်၊ ရထားဟူသော စစ်အင်္ဂါလေးပါးတွင် အရေးပါသော အင်္ဂါ တစ်ပါးအဖြစ် ဆင်ကို အသုံးပြုနေသည့် ထိုခေတ်ထိုအခါတွင် ဆင်နှင့်ပတ်သက်နေသော အဖွဲ့ကလေးများကို တွေ့နေရသည်မှာ သဘာဝကျပါသည်။
ပြခဲ့သော ပန်းချီကားကလေး သုံးချပ်တွင် ပထမ ပန်းချီကားမှာ တစ်ချက်ကောင်း တစ်ကွက်ကောင်း တို့လိုက်သည့် ပန်းချီ ကားကလေးဟု ဆိုရပါလိမ့်မည်။ ဆင်ကဲ၏ အဆဲစကားလေး တစ်ခွန်းမျှ သူ့စရိုက်ကို လှစ်ခနဲပြသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဒုတိယ ပန်းချီကားမှာမူ ကြေကွဲဖွယ် နောက်ခံဖြစ်ရပ်ကလေးနှင့် ဆက်စပ်နေသည့်အတွက် ပို၍စုတ်ချက်များသည်ဟု ဆိုနိုင်ကောင်းပါသည်။ ဆင်ကဲ၏ စကား၊ ဘိုးမယ်၏ စကားတို့ဖြင့် လူ့သဘော လူ့သဘာဝကို ဖော်ပြသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ တတိယပန်းချီကားမှာမူကား ဆင်နှင့်လူသားတို့၏ အတုံ့အပြန် မေတ္တာသဘောကို ကိုယ်အမူအရာ နှုတ်အမူအရာဖြင့် ပုံဖော်ခြင်း ဖြစ်သည့်အတွက် ပို၍ အဆင်အသွေး ပေါ်ပါသည်။ သရုပ်ဖော်ချက်ကိုလိုက်၍ အဆင်အသွေး အနုအရင့် ကွဲပြားသော အဖွဲ့ကောင်းကလေးများ ဖြစ်ပါသည်။ လူ့သဘောလူ့စရိုက်ကို ဂရုပြုပါစေသော ရသမြောက်အဖွဲ့ ကောင်းကလေးများ ဖြစ်သည်ဟူ၍သာ ဆိုနိုင်ပါတော့သည်။
ပွင့်စွယ်တော်
အမှတ် ၅ ၊
နိုဝင်ဘာ ၊ ၁၉၈၉ ၊
0
responses to “
ပန်းချီကားကလေး သုံးချပ်
”